CZYM JEST NEURODYDAKTYKA?
Jeszcze kilkanaście lat temu nikt nie podejrzewałby u dzieci i młodzieży demencji, będącej chorobą wieku starczego. W 2007 r. koreański lekarz Yoo Se-chang opublikował alarmujący artykuł, w którym po raz pierwszy posłużył się terminem „cyfrowa demencja”. Pod pojęciem tym kryje się szereg dysfunkcji poznawczych i emocjonalnych, będących pokłosiem nadmiernego, trwającego od najwcześniejszych lat spędzania czasu przy elektronice cyfrowej oraz zaniedbania nauki, wymagające wysiłku intelektualnego.
Pojęcie cyfrowej demencji, spopularyzowane w 2012 r. przez ikonę współczesnej neurodydaktyki – Prof. Manfreda Spitzera, autora książki o takim tytule, wkroczyło szturmem do europejskiego dyskursu na temat współczesnej edukacji. Neurodydaktyka jako kierunek kształcenia stanowi odpowiedź na dynamicznie zmieniającą się rzeczywistość, w której narasta potrzeba poszukiwania nowych rozwiązań metodycznych.
Wiedza o mózgu może rozwiązania te uczynić dopasowanymi do świata dzisiejszego młodego człowieka, noszącego w kieszeni niemal całą wiedzę, jaką stworzyła ludzkość i okno na każdy zakątek świata (w postaci smartfona). A przy tym (lub częściowo przez to), mającego trudności z odczuwaniem zaciekawienia, konsekwencją w poznawaniu, koncentracją, opracowywaniem celów i gotowością działania w zespole. Neurodydaktyka stanowi zaproszenie – nie tylko dla nauczycieli, ale również pedagogów, psychologów, terapeutów, coachów, doradców zawodowych, pracowników socjalnych i wszystkich pracujących na co dzień z drugim człowiekiem – do poznawania świata jego (a przez to i swojego) mózgu. Czyli centrum istnienia każdego z nas.
UWAGA: Warto rozprawić się z mitami krążącymi wokół neurodydaktyki. Rozmaite nieporozumienia wynikają przede wszystkim z niedługiego stażu tej nauki i jej nośnej nazwy, mogącej stanowić doskonały chwyt marketingowy. Dlatego należy jednoznacznie stwierdzić, że:
Neurodydaktyka NIE ma nic wspólnego z tzw. neurolingwistycznym programowaniem (NLP)
Neurodydaktyka NIE ma nic wspólnego z tzw. kinezjologią edukacyjną
Neurodydaktyka NIE ma nic wspólnego z tzw. teorią uczenia jednopółkulowego
Neurodydaktyka JEST nauką interdyscyplinarną, korzystającą z dorobku psychologii, neuronauki poznawczej, neuropsychologii czy pedagogiki
Neurodydaktyka JEST kierunkiem studiów na cenionych uczelniach zagranicznych, jak University College London, University Columbia, Universeit Leiden.
Neurodydaktyka JEST obiektem badań czołowych naukowców zajmujących się mózgiem, jak prof. Manfred Spitzer, prof. Daniel Siegel, Prof. Michael Thomas, Prof. Usha Goswami, Dr Steven Woltering, Dr Daniel Amen.
To, co podszywa się pod neurodydaktykę, doklejając do niej różne pseudo-teorie i mity NIE JEST nauką, tylko czymś, co ją imituje. Nie brakuje w Polsce przykładów szkoleń i książek, które pod sztandarem neurodydaktyki usiłuję sprzedać paranaukowe fantazje.
________
PROGRAM STUDIUM
1. Budowa i funkcje układu nerwowego człowieka – 6 godz.
2. Umysł i koncepcja neuronów lustrzanych – 4 godz.
3. Elementy psychopatologii dzieci i młodzieży – 8 godz.
4. Psychologia osobowości – 5 godz.
5. Psychologia pracy z grupą i procesy wewnątrzgrupowe – 5 godz.
6. Neuropsychologia kreatywności i techniki jej stymulowania – 5 godz.
7. Style uczenia się w praktyce szkolnej – fakty i mity – 6 godz.
8. Projektowanie narzędzi wspierających uczenie się (Myślenie wizualne) – 7 godz.
9. Podstawy racjonalnej terapii zachowania – 6 godz.
10. Strategie pracy z celami – 6 godz.
11. Techniki redukcji stresu – 5 godz.
12. Komunikacja interpersonalna – 4 godz.
Zaliczenie: projekt działań wspierających efektywne uczenie wybranej grupy z wykorzystaniem wiedzy neurodydaktycznej
________
EFEKTY KSZTAŁCENIA
W zakresie wiedzy – po zakończonym studium słuchacz:
a) Ma podstawową wiedzę z zakresu neuropsychologii i neuronauki.
b) Wie, na czym polegają różnice indywidualne uczniów oraz style uczenia się.
c) Rozumie znaczenie pracy z celami i ich opracowywania.
W zakresie umiejętności – po zakończonym studium słuchacz:
a) Potrafi rozpoznać główne dysfunkcje poznawcze u osób uczących się.
b) Stosuje wiedzę na temat neuropsychologii kreatywności w przygotowywaniu działań rozwojowych.
c) Wykorzystuje multimedia i nowe technologie w pracy edukacyjnej.
d) Praktykuje i zachęca do budowania świadomej komunikacji interpersonalnej.
e) Włącza elementy coachingu do samorozwoju.
f) Stosuje modele opracowywania celów.
W zakresie kompetencji społecznych – po zakończonym studium słuchacz:
a) Wykazuje gotowość zrozumienia biologicznych podstaw różnic indywidualnych.
b) Cechuje się postawą otwartości na nowe rozwiązania edukacyjne.
c) Dostrzega potencjał ucznia i dąży do jego stymulowania.
d) Ma świadomość znaczenia roli tutora i trenera we współczesnej edukacji.